ایلیاد(رویای کودکی)
پا به پای کودکی هایم بیا
کفش هایت را به پا کن تا به تا
قاه قاه خنده ات را ساز کن
باز هم با خنده ات اعجاز کن
پا بکوب و لج کن و راضی نشو
با کسی جز دوست همبازی نشو
بچه های کوچه را هم کن خبر
عاقلی را یک شب از یادت ببر
خاله بازی کن به رسم کودکی
با همان چادر نماز پولکی
طعم چای و قوری گلدارمان
لحظه های ناب بی تکرارمان
مادری از جنس باران داشتیم
در کنارش خواب آسان داشتیم
یا پدر اسطوره دنیای ما
قهرمان باور زیبای ما
قصه های هر شب مادربزرگ
ماجرای بزبز قندی و گرگ
غصه هرگز فرصت جولان نداشت
خنده های کودکی پایان نداشت
هر کسی رنگ خودش بی شیله بود
ثروت هر بچه قدری تیله بود
ای شریک نان و گردو و پنیر !
همکلاسی ! باز دستم را بگیر
مثل تو دیگر کسی یکرنگ نیست
آن دل نازت برایم تنگ نیست ؟
حال ما را از کسی پرسیده ای ؟
مثل ما بال و پرت را چیده ای ؟
حسرت پرواز داری در قفس؟
می کشی مشکل در این دنیا نفس؟
سادگی هایت برایت تنگ نیست ؟
رنگ بی رنگیت اسیر رنگ نیست ؟
رنگ دنیایت هنوزم آبی است ؟
آسمان باورت مهتابی است ؟
هرکجایی شعر باران را بخوان
ساده باش و باز هم کودک بمان
باز باران با ترانه ، گریه کن !
کودکی تو ، کودکانه گریه کن!
ای رفیق روز های گرم و سرد
سادگی هایم به
قانون 4 نيوتن :زمين هيچ جاذبه اي نداره ،سيبا براي تو مي افتن چون تنها جاذبه زمين تويي
اما چه رنجي است لذت ها را تنها بردن و چه زشت است زيبايي ها را تنها ديدن و چه بدبختي آزاردهنده اي است تنها خوشبخت بودن! در بهشت تنها بودن سخت تر از كوير است...
دریافت کد جملات شریعتی
ایلیاد(رویای کودکی)
پا به پای کودکی هایم بیا
کفش هایت را به پا کن تا به تا
قاه قاه خنده ات را ساز کن
باز هم با خنده ات اعجاز کن
پا بکوب و لج کن و راضی نشو
با کسی جز دوست همبازی نشو
بچه های کوچه را هم کن خبر
عاقلی را یک شب از یادت ببر
خاله بازی کن به رسم کودکی
با همان چادر نماز پولکی
طعم چای و قوری گلدارمان
لحظه های ناب بی تکرارمان
مادری از جنس باران داشتیم
در کنارش خواب آسان داشتیم
یا پدر اسطوره دنیای ما
قهرمان باور زیبای ما
قصه های هر شب مادربزرگ
ماجرای بزبز قندی و گرگ
غصه هرگز فرصت جولان نداشت
خنده های کودکی پایان نداشت
هر کسی رنگ خودش بی شیله بود
ثروت هر بچه قدری تیله بود
ای شریک نان و گردو و پنیر !
همکلاسی ! باز دستم را بگیر
مثل تو دیگر کسی یکرنگ نیست
آن دل نازت برایم تنگ نیست ؟
حال ما را از کسی پرسیده ای ؟
مثل ما بال و پرت را چیده ای ؟
حسرت پرواز داری در قفس؟
می کشی مشکل در این دنیا نفس؟
سادگی هایت برایت تنگ نیست ؟
رنگ بی رنگیت اسیر رنگ نیست ؟
رنگ دنیایت هنوزم آبی است ؟
آسمان باورت مهتابی است ؟
هرکجایی شعر باران را بخوان
ساده باش و باز هم کودک بمان
باز باران با ترانه ، گریه کن !
کودکی تو ، کودکانه گریه کن!
ای رفیق روز های گرم و سرد
سادگی هایم به سویم باز گرد !
"تنهایی"تلفنی ست که زنگ میزند مدام...
صدای غریبه ایست که سراغ دیگری را میگیرد ازمن...
یکشنبه سوت وکوری ست که آسمان ابری اش ذره ای آفتاب ندارد...
حرف های بی ربطی ست که سر میبرد حوصله ام را...
"تنهایی"زل زدن از پشت شیشه ای ست که به شب میرسد...
فکر کردن به خیابانی ست که آدم هایش قدم زدن را دوست می دارند...
آدم هایی که به خانه میروند و روی تخت میخوابند و چشم هایشان را میبندند اما،
خواب نمیبینند...
آدم هایی که گرمای اتاق را تاب نمی آورند و نیمه شب از خانه بیرون میزنند...
"تنهایی"دل سپردن به کسی ست که دوستت نمی دارد
کسی که برای تو گل نمیخرد هیچ وقت...
کسی که برایش مهم نیست روز را از پشت شیشه های اتاقت میبینی هر روز...
"تنهایی"اضافه بودن است در خانه ای که تلفن هیچ وقت با تو کار ندارد...
خانه ای که تو را نمیشناسد انگار...
خانه ای که برای تو در اتاق کوچکی خلاصه شده است...
"تنهایی"خاطره ای ست که عذابت می دهد هر روز...
خاطره ای که هجوم می آورد وقتی چشم هارا می بندی...
"تنهایی"عقربه های ساعتی ست که تکان نخورده اند وقتی چشم باز میکنی...
"تنهایی"انتظار کشیدن توست وقتی تو نیستی...
وقتی تو رفته ای از این خانه...
وقتی تلفن زنگ میزند اما غریبه ای سراغ دیگری را میگیرد...
وقتی در این شیشه ای که به شب میرسد خودت را میبینی هر شب...
♥ دوشنبه بیست و ششم اسفند 1392 ساعت 8:36 PM توسط سای
گناهش گردن کیست...؟!
من امروز روزه بودم، اما،
یک عمر حسرت دیدارت را
خوردم...
آخر بازی ست...
سک، سک !!!
پیدایت کردم...
آنجا...در آغوش او...
من، از این منی که هر لحظه دلتنگ توست،
منتفرم...
ساز دلت که کوک نباشد...
فرقی نمیکند کجا باشی...!
سرزمین مادری، یا خانه پدری...
هر دو یک رنگ دارند،
رنگ دلتنگی...
آدمه دیگه...
دلش میخواد برای یکی تک باشه...
دلش میخواد یکی فقط نوشته های اونو بخونه
دلش میخواد یکی فقط به اون اس ام اس بده
دلش میخواد یکی فقط نگران حال اون باشه
دلش میخواد، اون یکی،
تو
باشی...
بهانه هایت برای رفتن چه بچه گانه بود...
چه بیقرار بودی زودتر بروی، از دلی که روزی بی اجازه وارد آن شده بودی...
من سوگوار نبودنت نیستم...
من شرمسار این همه تحملم...
خراب